ફૂલોનું શોકગીત

ફૂલોનું શોકગીત રજનીરાણી ઘણી વખત ગાય છે : ને સવારે તેના આંસુ હરિયાળા મેદાનમાં મોતી જેવા ચળકે છે : ફૂલોનું રુદનગીત તમે સાભળ્યું છે ? નહિ ? જુઓ આ રહ્યું તે શોકગીત :
કેટલી સુંદર એ નિંદ્રા હતી ! માતા ધરતીનો અમૃતરસભર્યો ખોળો અમને હુંફ આપી રહ્યો હતો .પરમશાંતિના પ્રદેશમાં -સ્વપ્નભૂમિ જેવી શાંતભૂમિમાં અમે આનંદમગ્ન હતા બહાર આવવાની અમને તમન્ના ન હતી. કાંઈ નવું નિહાળવાની ઈચ્છા પણ ન હતી. અમને પૂર્ણ આનંદ હતો . પણ પેલા માળીએ જલસીંચન કરી અમને જાગૃત કર્યાં. સોનેરી રૂપેરી કિરણોનો ઝભ્ભો ઓઢીને સૂર્યે અમોને ઢંઢોળ્યા. જલદેવીએ નેત્રમાં જાદુ આંજ્યાં.મારુતે ધીમે સ્પર્શ કરી પ્રેમની પગદંડી રચી:અને અમોને અમોલા વસ્ત્રશણગાર સજાવી પૃથ્વી માતાએ બહાર મોકલ્યા .
`ત્યાં સુધી ઠીક હતું .અમે દુનિયા જોતાં,પક્ષીનાં ગાન સાંભળતા, મનોહર પતંગિયાની ઘડીભર મૈત્રી કરતા, ક્યારેક ભમરાના ગુંજારવનું અનુરણન કરતા, મધમાખીનો એકાદ ડંખ પણ સહી લેતાં.
`પરંતુ એક દિવસ માળીએ અમને સૌને ચૂંટીને માળામાં ગુંથી લીધા. મંદ સ્મિત કરી ચંદ્ર કિરણો સાથે મૈત્રી સાધી,અમે એ દુખ પણ વિસરી દીધું . પણ હાય રે ! -રજનીરાણીએ આંખો મીંચી ન મીંચી અને અમને ફૂલોને —માતા પૃથ્વીની સુગંધને
પેલી નફફટ વેશ્યાની મદભરી જુવાની સાથે રમવાનું ભાગ્ય પ્રાપ્ત થયું ; એકાદ લોહીતરસ્યા રાજવીના કંઠને શણગારવાનું મળ્યું ;
રખડેલ લંપટ જુવાનના હાથમાં ઝીલાઇને મદિરાના છંટકાવ સાથે ઈશ્કની મસ્તીમાં રગદોળાવાનું નસીબ ફળ્યું !
`સ્ટેશન માસ્તરના માનપત્રમાં ,પોસ્ટ માસ્તરની મિજબાનીમાં ,મોટાઓની પાર્ટીમાં , ને રંડીનાં મુજરામાં –અમને ફૂલોને એમાંથી બચાઓ ! જંગલમાં મોકલો કે પૃથ્વીમાં પાછાં દફનાવો . પણ તમારા માનવ અમોને બગીચામાંથી દેશવટો આપો .
`રે ! માળી ! ભાઈ ! તે જલસીંચન કરી અમને જાગૃત ન કર્યાં હોત ! અમને ત્યાં ધરતીના અંતરમાં કેવી સુખરૂપ નિંદ્રા આવી ગઈ હતી .
`અથવા તો અમને જંગલમાં અકસ્માતે ખીલવા અને અકસ્માતે ખરવા દીધા હોત ! ‘ `અમને ફૂલોને એ સદભાગ્ય ફળે અથવા દેશવટો મળે ‘ `અમને ફૂલોને–તમારા માનવ બગીચામાંથી પાછાં પૃથ્વીના અંતરમાં જવાનું સદભાગ્ય મળે અથવા એકાદ `ગોરી ગોરી ‘ રાધા કે કૃષ્ણના હૃદયનો આશ્રય મળે કે એકાકી યોગીન્દ્ર શંકરના મસ્તક પર ચંદ્ર કિરણમાં બેસી પેલી ભસ્મનો સ્પર્શ કરવા મળે કે કોઈ માનવેન્દ્રનો શરીર શ્રુંગાર રચવાનું મળે .’

ધૂમકેતુ =